Drummer Trinity: ‘Sully, dat is mijn grote voorbeeld’

Wat is je guilty pleasure?“Ik kijk naar Dr Quinn, medicine woman. Samen met mijn vrouw. Sully, dat is mijn grote voorbeeld. Toen ik een jaar of 25 was, had ik nog steeds een poster van Sully op mijn kamer hangen.

Het is raar, maar als ik jou google zie ik als eerste zoekterm: Niek Smelt getrouwd. En bij je broer Elbert is dat óók zo. Hoe zit dat?

“Bizar, hè. Ik moet zeggen, toen ik je vraag vooraf las, ging ik meteen googelen wat er bij Bert en Johan stond. Bert Bos is natuurlijk een veel voorkomende naam, maar bij Johan staat het ook. Stamt uit de tijd dat we nog niet getrouwd waren, denk ik. Veel mensen waren er blijkbaar nieuwsgierig naar. Ik heb het toen niet echt gemerkt eigenlijk, ik was hotter dan ik dacht. Haha! Ik heb mijn vrouw wel echt moeten veroveren.”

Vertel...

“Ik ontmoette mijn vrouw in het EO-gebouw. Haar radioprogramma bestond een jaar, en we kwamen spelen bij haar in de studio. Ik dacht meteen: wat een leuke meid. Twee maanden later traden we op bij het XNoizz Flevo Festival, en Jesseke had ons toebedeeld gekregen voor een interview. Ze dacht: wat jammer, geen grote Amerikaanse band. Ik had in de tussentijd mijn haar laten knippen. De eerste keer dat ik haar zag, viel m’n haar tot op mijn kont, en het was nu tot mijn schouders. Haar eerste vraag was: ‘Niek, wat is er met je haar gebeurd!’ Voor mij was dat een trigger dat ze me zag staan. Voor haar trouwens helemaaaaal niet, achteraf gezien, haha! Naderhand heb ik haar een paar keer gemaild hoe het zat met dat interview – er werd helemaal niks mee gedaan, bleek. En toen zijn we gaan daten. Vijf dates later hadden we verkering. Zij maakte radio en ik maakte muziek, dus we hebben elkaar ontmoet in de dingen die we leuk vinden om te doen.”

Wat vind je bijzonder aan haar?

“Wat ik zo aan haar waardeer is dat ze zichzelf niet mooier voordoet dan ze is. Ze blijft jong, ze kan kinderlijk verwonderd zijn, maar is ook volwassen. En ik kon vanaf het allereerste contact helemaal mezelf zijn.”

Hoe is het om zoveel samen te werken met je broers? Word je niet knettergek van ze?

“Dat is heel natuurlijk voor ons. We waren zendingskids, dus we hebben van jongs af aan heel veel met elkaar opgetrokken. Naast dat we broers zijn, zijn we nu ook vrienden en collega’s van elkaar. En natuurlijk maken we af en toe echt wel ruzie. Steeds vaker ook, want we worden steeds eerlijker, haha. Maar daardoor is het ook sneller opgelost. En we hebben anders altijd Bert nog, onze mediator. We zijn een goed team, allemaal met sterke en minder sterke kanten.”

Voor jullie ouders moet dit wel een droom zijn die uitkomt!

“Ze zijn ook echt trots op ons. Ze komen bij elke nieuwe theatertour, bij iedere cd-presentatie, en als we voor de EO optreden bij ‘Nederland zingt’ of op EO-Jongerendagen. Als we iets nieuws te melden hebben, komen ze. Ze kopen zelfs kaartjes in plaats van dat ze vragen of ze op de gastenlijst mogen.”

Hoe was het om op te groeien in Peru?

“Ik heb er maar zes jaar gewoond, maar het heeft wel een stempel gedrukt op onze familie. Het is nog steeds een belangrijk onderdeel van wie we zijn. Dat je verder kijkt dan Nederland, dat je de wereldwijde kerk ziet, bijvoorbeeld. Dat heb ik als positief ervaren. Mijn zusje en haar man werken er nu als zendelingen, dus ik heb een goede reden om er binnenkort weer naartoe te gaan! Als ik er weer ben, herken ik de geuren en de geluiden meteen. Maar het is niet dat ik het heel erg mis als ik in Nederland ben.”

Jullie zijn in het voorjaar met Trinity naar Cambodja geweest. Wat deden jullie daar?

“Wij zijn ambassadeur van TEAR, en Cambodja is een van de armste landen ter wereld. Tijdens de regering van Pol Pot zijn er drie miljoen mensen vermoord: vooral de upperclass van de bevolking. Leraren en mensen die gestudeerd hadden en wat konden opzetten, waren er niet meer. De mensen zijn daardoor slecht geschoold. We hebben met EO-Metterdaad en TEAR een portret gemaakt van twee dorpjes: één dorp waar nog geen hulp geboden wordt. Je zag daar ziekte, armoede, ellende, afval, verveling en uitzichtloosheid. Kinderen die niet naar school konden, die moesten werken. En een dorpje waar TEAR al een paar jaar werkt. Wat een verschil. Het was er netjes, iedereen was er bezig, de kinderen gingen naar school. Mensen werkten samen: ze hadden een klein leenbankstelsel, een varkenshouderijtje, een grote moestuin. Er was gezamenlijkheid, er was hoop voor de toekomst. TEAR zet niet zomaar wat neer. Ze werken aan structurele hulp. Ze leren de mensen hoe ze hun land weer kunnen opbouwen, en hoe ze die kennis aan elkaar kunnen doorgeven.”

Wie is jouw voorbeeld in de muziek?

“Op dit moment luister ik veel naar Gungor, een alternatieve christelijke band uit Amerika. En verder: Sting, Peter Gabriel, IONA, Jars of Clay,  Josh Garrels en Idan Raichel. Idan Raichel heeft ons echt geïnspireerd bij onze nieuwste cd.”

Beatles of Rolling Stones? Waarom?

“Het is een schande, maar ik heb niet zoveel met allebei. Als ik echt moet kiezen, ga ik voor de Beatles. Maar ik kies liever voor Paul Simon. Ik heb hem twee keer live gehoord. Paul Simon is echt een held in ons worldbeat-genre, hoe hij pop vermengt met wereldmuziek.”

Werd je meteen aangenomen op het conservatorium?

“Ik heb bij vier scholen toelatingsexamen gedaan. Bij twee conservatoria werd ik aangenomen, bij twee andere werd ik afgewezen. Conservatoria zijn redelijk verschillend in benadering en niveau. Zo’n leraar moet net wat in jou zien. In Utrecht stond ik boven aan de lijst, in Rotterdam en Amsterdam waren ze hoogst verbaasd dat ik überhaupt was aangenomen.”

Ik begrijp dat jullie niet meer in jeugddiensten spelen?

“Dat hebben we in het begin heel veel gedaan, en het was een goede manier om veel te spelen. Maar op een gegeven moment dachten we: we moeten verder groeien. Het voelde niet meer als onze core business om dit te doen. En we vonden het ook wel fijn om weer eens thuis te zijn op zondag. We hebben inmiddels alle vier een gezin.”  

Hoe is het om te leven van de muziek? Kun je omgaan met die onzekerheid?

“Mijn vrouw is de stabiele verdiener bij ons. Dat maakt het minder onzeker. Ik ben er eigenlijk niet zo erg mee bezig. Ik vind het heerlijk wat ik doe. Nee, lesgeven op de muziekschool zou ik niet moeten doen. Dat heb ik gedaan toen ik op het conservatorium zat, maar daar werd ik niet blij van.”

Wat doe je met fanmail? Met verliefde meisjes, bijvoorbeeld?

“We krijgen wel fanmail, en die lezen we ook allemaal. Maar we hebben niet zulk type fans als John Mayer bijvoorbeeld. Het is nu nog prima te handlen, en als het erger wordt kunnen we elkaar een schop geven en zeggen: doe normaal. Trouwens – mensen googelen tegenwoordig eerst of we getrouwd zijn. Haha!”

Wat heeft de geboorte van je dochter met je gedaan?

“Ik denk dat ik wat gevoeliger ben geworden. Zo’n klein dochtertje maakt wel wat in je los. Het is zo’n verantwoordelijkheid om voor zo’n lief meisje te zorgen. Ze is zo kwetsbaar. Ik vind het leuk om vader te zijn. Elke maandag heb ik mijn papadag, en op andere ochtenden breng ik haar naar de oppas – een van de oma’s gelukkig. Het heeft me wel geleerd om meer te dienen. Meer op de ander gericht te zijn. Dat kan nooit kwaad.”

Waar zie je jezelf over tien jaar?

“Ik hoop dat we dan ergens op het platteland wonen, met een houten schuurtje als studio waar ik dan zelf kan opnemen. Ik weet in elk geval zeker dat ik dan nog muziek maak.”

Als je niet in de muziek zou zitten, wat zou je dan doen?

“Vroeger wou ik altijd boer worden. Op gegeven moment ging dat over in muzikant. Ik houd wel echt van het buitenleven. Als ik te lang in een stad ben, krijg ik echt jeuk.”

Is het als ‘christelijke’ band mogelijk om door te breken in de gewone popwereld?

“Dat gaan we zien! Het is niet de makkelijkste weg, maar we proberen het wel. Zonder onszelf te verloochenen qua inhoud. We zijn wel wat implicieter geworden qua tekst. Veel mensen haken anders meteen af. Dat vinden we ook weer jammer.” Eva-abonnees ontvingen bij Eva 6 een speciaal voor Eva samengestelde cd van Trinity!