Column: Liefde is een werkwoord (ugh)
Liefde is een werkwoord. O, wat had ik een hekel aan die uitdrukking toen ijn man en ik aan het ploeteren waren in ons huwelijk. Ik vond het ongezellig klinken en in ons geval leverde het overwerken bar weinig op.
Wat waren wij voordat we getrouwd waren gek op elkaar. We waren ervan overtuigd dat we samen oud wilden worden en dat was een maf gelukzalig gevoel. Geen idee waarom het huwelijk zelf zo tegenviel. Was het die belofte die als een molensteen om onze nek hing? Had ik een te geromantiseerd en onrealistisch beeld van het huwelijk? Zat ik mezelf in de weg? Ik heb me er rot over gepiekerd, er alle christelijke relatieboeken op nagepluisd en er wel tientallen gesprekken over gevoerd. Helaas zonder zichtbaar resultaat. Tegen de buitenwereld gebruikte ik grote geestelijke woorden en zei ik dat het christelijke huwelijk een keuze was en geen gevoel, maar van binnen gingen we allebei echt een beetje kapot. Als een huwelijk alleen maar hard werken betekende, vond ik het diep in mijn hart een nogal sadistisch bedachte constructie.
'Langzaam ontdekten we dat we samen ook weer leuk konden zijn'
Pas toen mijn man en ik na jaren van negeren, oprakelen, vechten en nog eens vechten doodop waren, konden we rustig zeggen dat we elkaar op deze manier alleen maar ongelukkig maakten en zo niet verder wilden. Dit naar elkaar uitspreken had een onverwacht effect. Het gaf zoveel lucht dat we weer wat ontspannener met elkaar konden omgaan. Kort gezegd gingen we ons leven inrichten met dingen waar we blij van werden (los van elkaar) en zo ontdekten we heel langzaam dat we samen ook weer leuk konden zijn. De verwijtende toon verdween naar de achtergrond toen we opnieuw nieuwsgierig werden naar elkaar.
(de column gaat door onder de banner)
Chagrijnigheid
Ik las laatst een boek over een vrouw die na het overlijden van haar man terug in de tijd mag om bepaalde sleutelmomenten over te doen. Steeds bedenkt ze hoe ze destijds had gereageerd en nu kreeg ze de kans om haar houding te veranderen. Dus wél die kus geven, eerlijk zijn, vergeving geven en ontvangen, haar chagrijnigheid opzij zetten. Het was een soepeltjes geschreven chicklit, maar zette me wel aan het denken. Met één woord of een lach kun je de sfeer veranderen. Ik denk terug aan de verjaardag die veranderde in een feestje toen een paar mensen besloten te gaan dansen.
Mildheid
Af en toe komt er tijdens het schrijven over al dan niet functionerende huwelijken zoals nu voor Eva een wanhopig gevoel bovendrijven. Dan flitsen die fragmenten van de drukkende eenzaamheid van de eerste jaren weer op me af. Kappen met dat zelfmedelijden, spuw ik dan tegen mezelf. De therapeut die ik laatst interviewde, had hier een ander woordje voor: compassie. Kijk met een bepaalde mildheid naar anderen en naar jezelf. Zorg dat je weer hartscontact krijgt, want daar snakt ieder mens naar.
Geborgen en geliefd
Afdrijven en terugvinden. Van elkaar en van God. Steeds opnieuw. Ik wil dat we blijven. Net als ik dat wilde in het begin toen we elkaar met alle liefde dat ja-woord gaven. Je zult er iets voor moeten doen; het uitspreken, vergeven, je anders opstellen, naar de behoeften van die ander kijken, opnieuw willen beginnen. Het is het elke keer weer waard. Want, hoe kwetsbaar ook, niets is zo krachtig als een sterk huwelijk waarin je je allebei geborgen en geliefd voelt.
