“Ik kom uit een vrij rationeel nest. Mijn wereldbeeld was: wat je niet kan bewijzen, bestaat niet. Ik ging in mijn jeugd wel mee naar de kindernevendienst in de kerk van mijn moeder, maar een geloof heb ik niet meegekregen. Mijn moeder heeft geen levend geloof en mijn vader is atheïst. Ik was ervan overtuigd dat God niet kon bestaan, maar had het best leuk gevonden als Hij er wel zou zijn. Ik had alleen geen reden om aan te nemen dat dit zo was.”
 

Geen toeval

“Op momenten dat ik rust had, bijvoorbeeld in de auto op weg naar een vakantieland, of als ik aan het wandelen was in de bergen, kreeg ik toch steeds vaker de gedachte dat alles wat ik zag er niet zomaar zou kunnen zijn. De wereld zit zó ingenieus mooi in elkaar, dat kán toch geen toeval zijn?, dacht ik dan. En gelijk verwierp ik die gedachte weer, want het kon nou eenmaal niet waar zijn.”
 

Zoektocht

“Maar de gedachte bleef terugkomen. Hij liet me niet los. Nu, achteraf gezien, denk ik dat God aan me trok. Het zette me aan tot een zoektocht. Ik volgde een internetcursus over Jezus, en na heel moeizame gesprekken met mijn man, die het maar niks vond, gaf ik de zoektocht weer op. Maar een verlangen was wel gewekt: ik wilde meer weten over God en over Jezus. Ik had iets geproefd van Zijn liefde… Na een tijdje ging ik weer wat actiever zoeken, luisterde naar preken op internet, en probeerde de bezwaren die ik had tegen het bestaan van God te tackelen. Er staan veel verhalen in de Bijbel, die ik moeilijk te geloven vond (en nu nog vind). Dat vond ik lastig. Bovendien had ik ook nog steeds een soort kloof tussen wel wíllen, maar niet kúnnen geloven dat het écht waar zou zijn… In mijn hart raakte ik er steeds meer van overtuigd dat God er wel degelijk was, maar mijn verstand stak er toch steeds een stokje voor. Tot iemand me zei: “Probeer het gewoon een tijdje! Volg eens je gevoel en kijk waar het je brengt.” Ik was in die periode al wel begonnen met bidden. Ik bracht al mijn twijfels naar God, inclusief de twijfels die gingen over Zijn bestaan. Juist op de momenten dat ik expliciet tegen Hem zei dat ik niet wist of Hij wel bestond, ervoer ik Hem het meest dichtbij.”
 

Sorry dat ik geloof 

“Het is een heel proces geweest waar jaren overheen gingen, maar God heeft me overtuigd van Zijn bestaan. Er zijn nog steeds lastige Bijbelgedeeltes. Ik begrijp vaak niet waarom God dingen wel of niet doet. Maar ik heb het vertrouwen gekregen dat wat Hij doet goed is - óók als ik er niet bij kan met mijn gedachten. Vlak na mijn bekering had ik een “sorry-dat-ik-geloof-houding” tegenover mijn gezin. Mijn kinderen en man zijn niet gelovig en ik probeerde alles zo te regelen dat mijn gezin geen ‘last’ van mijn geloof zouden hebben. Tegenwoordig ben ik veel meer open en ga ik iedere zondag naar de kerk. Mijn gezin gaat zo af en toe mee tijdens bijzondere gelegenheden. Ze accepteren mijn geloof als één van mijn eigenaardigheden, maar toch hoopt vooral mijn man dat mijn geloof ooit weer overgaat.”
 

Overgave

“Door de twijfels in het proces waarin ik tot geloof kwam, denk ik juist: ik geef me aan Hem over, geloof dat Hij goed is en álles in Zijn hand heeft. God kan alles ten goede gebruiken. Ik snap nog steeds niet dat mensen ziek worden of sterven, maar ik geloof wél dat Hij erbij is en ons niet alleen laat.

Zolang je je niet van God afwendt, denk ik dat twijfels je alleen maar goeds kunnen brengen en je een sterker geloof geven, want Hij laat je niet los.”

*Wegens privacyredenen is deze naam gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.