Help, mijn vriendin gaat scheiden

Petra: ‘Blij met open huis van vriendinnen’

“Onze scheiding kwam voor mij geheel onverwachts. Ik heb veel steun ervaren, maar niet per se van vriendinnen. Een aantal moeders van school zijn als een vriendin geworden. Zij stonden dag en nacht voor mij  klaar. Je wereld staat op z’n kop als je gaat scheiden. Wij hebben nog anderhalf jaar ons gezamenlijke huis gedeeld. Als ik de zorg voor de kinderen had, woonde ik er, maar tien dagen per maand moest ik ergens anders onderdak vinden. Ik voelde me net een zwerver, maar ben heel blij met vriendinnen die hun huis openstelden. Toen ik eenmaal mijn eigen woning had en inmiddels een nieuwe partner, dacht iedereen: dat is opgelost, ze heeft ons niet meer nodig. Maar het is nog niet over. Alle naweeën van de scheiding raken me nog steeds. Ik mis de vraag hoe het nú met me gaat. Scheiden is heel intensief. Daar ben je niet zomaar overheen.”

Nienke: ‘Erbij zijn in de warboel van emoties’

“Scheiden voelde voor mij als een rouwproces. Iemand van wie ik hield, was er niet meer. Ik had een deuk in mijn zelfvertrouwen en was ineens alleen. In het begin werd ik overmand door een warboel van emoties. Om een beetje grip op de zaak te krijgen, had ik mijn vriendinnen hard nodig. Het meeste had ik aan hen die het volhielden om naar me te luisteren als ik mijn hart luchtte. Die het lef hadden om erbij te zijn, zonder met oplossingen aan te komen. Daar is moed voor nodig. Mensen met een uitgesproken mening over de scheiding vond ik ingewikkeld. Al is het inmiddels 3,5 jaar geleden, ik geef nog steeds veel om mijn ex. Een oordeel over hem helpt mij niet. Dan heb ik meer aan de praktische hulp van vriendinnen die gezelligheid meebrengen als ze langskomen. Of met me wandelen als het alleen-zijn me zwaar valt.”

Clarissa: ‘Fijn om feedback te krijgen’

“Ik had de scheiding niet zien aankomen. Mijn man wilde geen enkele hulp, dus ik moest er wel in mee. Moeilijk. Vriendinnen kunnen veel betekenen. Door een luisterend oor te bieden en een schouder om op uit te huilen. Daar heb ik behoefte aan. Niet aan betutteling. Ik hoef niet elke dag iemand over de vloer en wil ook niet overal mee naartoe gesleept worden. Ik moet zelf verder met mijn leven, maar mis wel de warmte van iemand die naast je staat. Het is fijn om dingen te delen en feedback te krijgen. Die geven mijn vriendinnen. Door de christelijke gemeente voel ik me in de steek gelaten. Ik mis begeleiding en nazorg. Ik ga al maanden niet meer naar de kerk, maar niemand informeert hoe het met me gaat. Sterker nog: ik zie mensen gauw een andere kant opgaan als ze mij zien aankomen. Dat doet pijn.”

Alicia: ‘Mijn vriendinnen hielden het contact warm’

“Zonder mijn vriendinnen en het vangnet van de kerk was mijn scheiding nog moeilijker geweest. Er is altijd voor me gebeden en ik kon terecht voor goede raad. Ik moest mijn leven weer vanaf 0 opbouwen. In het begin was ik zo druk met overleven dat mij de energie ontbrak om sociale contacten bij te houden. Maar gelukkig hielden mijn vriendinnen zelf het contact warm. Zij stonden voor mij klaar met praktische hulp en een luisterend oor. De scheiding verloopt moeizaam en het is best moeilijk om niet bitter te worden. Maar wie verbitterd is, kan niet meer strijden en daarom breng ik het in gebed bij God. Vriendinnen die te veel medelijden tonen en te negatief over mijn ex praten, helpen mij niet. Ik heb meer behoefte aan mensen die kijken naar wat ik al bereikt heb, samen met mij bidden en zonder schaamte met mij meehuilen.”

Marga: ‘Dubbel in de steek gelaten’

“Tijdens onze huwelijksproblemen en de relatietherapie stonden vriendinnen voor me klaar. Maar toen eenmaal de knoop was doorgehakt en ik vertrok, wisten ze daar niet mee om te gaan. Aan opmerkingen als: ‘Wij hebben het er ook moeilijk mee’ heb je niets. Wat wil je daarmee zeggen? Wel beloven langs te komen, maar je nooit meer laten zien: dat heeft me heel erg gekwetst. Daarom heb ik zelf de stekker uit sommige vriendschappen getrokken. Uit zelfbescherming. In die tijd ontstond een hechte vriendschap met een vriendin uit een andere kerkelijke gemeente. Zij voelde aan dat ik het in mijn gemeente dubbel zwaar had door de scheiding. Van haar leerde ik het belang van veel meer luisteren, niet veroordelen en geen oplossingen aandragen. Wie gaat scheiden, heeft zijn vrienden juist hard nodig. Ik voelde me dubbel in de steek gelaten en raakte erg teleurgesteld, juist in christelijke vrienden. Maar ik ben God dankbaar voor nieuwe, échte vriendinnen.”

Evelien: ‘Luisteren zonder te oordelen’

“Ik heb lang geweten dat het huwelijk niet meer was wat ik ervan verwachtte en droeg dat als mijn kruis. Maar ik liep erop leeg. Ons huwelijk eindigde kort na ons 25-jarig huwelijksjubileum. Ik heb veel steun gehad van vriendinnen. Zij helpen mij heel praktisch en doen leuke dingen, ook in het weekend. Een van hen appt mij elke dag, waardoor het voelt alsof ik nooit alleen thuiskom. Zijn kunnen ook luisteren zonder te oordelen en twijfelden nooit aan de kwaliteit van mijn geloofsleven. Ik had de veroordeling van anderen niet nodig, want ik had mijn handen vol aan het oordeel dat ik over mezelf had. Sommige mensen wilden afspreken, mijn hele verhaal horen en vervolgens zag ik hen nooit meer. Dat voelt alsof je ter verantwoording bent geroepen. Wees je ervan bewust dat dingen heel kwetsbaar kunnen binnenkomen. Puurheid, echtheid en authenticiteit speel je niet. Die is er of niet. Bij mijn vriendinnen vind ik die.”

* Hun volledige namen zijn bij de redactie bekend.

Tekst: Christine Steenks-van Groningen

Lees ook het interview met Jannie, die haar vrienden verloor toen ze ging scheiden: "Zelfs een vriendin, die ik al kende vanaf mijn zestiende, wilde liever leuke dingen met mijn ex-man blijven doen.”