Lize was betrokken bij een dodelijk ongeluk

Lize Roest (47) ziet haar en andermans leven als een grote puzzel, met stukjes die ze weliswaar liever niet zou zien, maar die wel een onmisbaar onderdeel vormen van haar levensverhaal. Een ervan is het dodelijke ongeluk waarvoor zij aansprakelijk werd gesteld. Toch heeft Lize geen moeite om haar verhaal te doen: “Ik ben er niet bang meer voor.” 

Eerste auto

“Ik was op vakantie in Ameland. Ik was achttien en had net mijn eerste auto. We hadden een week vakantie gevierd en zouden die zondag naar de kerk gaan. Op een heel stille polderweg zag ik daar ineens een man aan komen fietsen. Hij kwam steeds dichterbij en ik dacht nog: hij zal toch niet die provinciale weg op gaan? Zijn gezicht zag ik niet goed. Allemaal een kwestie van secondes. Ik overwoog zelfs het stuur om te gooien, maar dan zouden we met z’n allen de sloot in rijden en over de kop slaan. Dus ik ben gaan remmen. Keihard heb ik op de rem getrapt, maar ik heb het niet kunnen voorkomen. 

Met een grote klap belandde de man op mijn voorruit. De voorruit was in duizend stukjes naar binnen gebogen. Ik zag de afdruk van zijn hele lichaam erin. De man zelf lag een seconde later tien meter verderop.” 

Samen met haar vriendin loopt Lize naar de man toe. Ze voelen geen polsslag. Vanaf dat moment is Lize in één klap hoofdrolspeler in een slecht scenario geworden. Lize: “Binnen een uur stroomde de plek vol met eilandbewoners, politie en pers. Er werden vragen aan me gesteld waar ik nog helemaal geen antwoord op wist. Diezelfde middag werd ik op het politiebureau op het eiland verhoord. Ik weet nog dat ik alleen maar zei: ik heb het gewoon gedaan. En ik was doodsbang, want ik zag mezelf al achter de tralies.”

Diepe dalen

“Er was al een leven met diepe dalen aan voorafgegaan. Ik was een half jaar daarvoor tot geloof gekomen. Ik had God leren kennen in een moeilijke periode, mijn moeder was overleden toen ik nog erg jong was. Na mijn bekering ben ik enorm in de Bijbel gaan graven en zoeken. En toen pas ging ik de woorden vanuit de Bijbel echt horen als waarheid en persoonlijk voor mij. 

In het bijzonder de tekst uit Romeinen 8, waarin staat dat God alles zal doen meewerken ten goede. Ik weet nog goed het moment dat ik alles in de uitgestoken hand van de hemelse Vader legde. Met het ongeluk een half jaar later werd dit vertrouwen op een bizar dieptepunt op de proef gesteld. Wat een chaos in mijn gevoelens. Moest ik nu blijven geloven dat ook nu alle dingen zullen medewerken ten goede? 

Strand

Na het verhoor ging ik met mijn vriendinnen naar het strand en ben ik in mijn eentje verder gewandeld. Gehuild heb ik, geschreeuwd. Jarenlang had ik niet met God geleefd, dan vind ik Hem, en dan gebeurt er dit. Maar daar op het strand ben ik er toch uitgekomen. Het was opnieuw een keuze om mijn hand in Zijn hand te leggen en het anker nog dieper te laten zakken naar een diepere laag van dit bizarre dodelijke dieptepunt. 

Ik was nog steeds bang, en toch zei ik: ‘Ik ga U vertrouwen, zelfs al kom ik in de gevangenis.’ Hij heeft het overzicht, ik niet. Langs de zee zag ik ook een stukje van wat het is om aansprakelijk te worden gesteld voor iets wat je overkomt en niet kunt voorkomen. Niemand wist wat ik meemaakte en voelde, ook mijn lieve vriendinnen niet. Jezus is de enige die wel weet wat het is om straf te krijgen voor iets wat je eigenlijk niet hebt gedaan.” 

Wie heeft het gedaan? 

Nog diezelfde dag hoort Lize dat het inderdaad haar schuld niet is. Voorkomen kon ze het niet, al blijft in de verslaglegging staan dat ze de aansprakelijke is. 

Ze hoort wat meer over de man. Lize: “Hij was een geliefde buurtbewoner met een verstandelijke beperking. Hij woonde in een bejaardenhuisje en hielp de oude mensen die daar woonden, deed hun tuintjes, ging met hen naar de dokter. Weet je, hij was geliefd, iedereen kende hem. Hij was normaalgesproken ook naar de kerkdienst gegaan.”

“Wie heeft het gedaan? vroeg de familie van het slachtoffer”

Diezelfde avond gaat ze op aanraden van de commissaris met haar vriendinnen bij de familie langs. Lize: “De eerste vraag die werd gesteld was: wie heeft gedaan? Ja, en dan stap je naar voren en zeg ik je: ‘Ja, ik’, terwijl je hele hart schreeuwt: maar ik kon er niks aan doen. Maar het was een goede avond en deze familie heeft mij in hun hart gesloten. 

Wat ik wel erg vond op de boot op weg naar huis, is dat ik een eiland vol verdriet achter me liet. Dit kan ik niet dragen, huilde ik. Maar ik ervaarde ook dat God zei: ‘Ik draag het voor je.’ Ik had Hem echt nodig om niet gek te worden. Die dag is mijn leven gigantisch veranderd. Mijn geloofsleven, mijn radicaliteit.”

Door de bodem 

Het merkwaardige aan Lizes levensverhaal is dat de stormen niet stoppen. Ruim een half jaar later overlijdt haar nicht en vriendin Teuni. “Ze werd ziek, terminaal.” En ook al had Lize nog steeds haar eigen worstelingen, toch stond ze Teuni bij. Nachtenlang was ze bij haar. “Ze kende Jezus niet en had echt doodsangst. Ik kon zo diep met haar gaan, omdat ik er niet bang voor was. Jezus was voor mij door de bodem gegaan, iets wat voor ieder ander mogelijk is.” 

Na het overlijden van Teuni leert ze de weduwnaar van Teuni kennen, krijgen ze een relatie en trouwen ze. Maar tijdens het huwelijk loopt Lize vanwege alle gebeurtenissen toch vast: ze krijgt een burn-out. Vijfentwintig is ze dan. Tijdens deze periode leert ze om over het ongeluk te praten en goed voor zichzelf te zorgen. Lize: “Erover praten was altijd lastig voor mij, want ik had geen steun van mijn naaste omgeving. Als mensen de diepte niet met je in willen gaan, kunnen ze er niet echt voor je zijn.”

“Ik ben zo diep gegaan, ik raak niet zo snel van streek door andermans verhaal”

Lichter leven 

Al die dingen bij elkaar hebben er misschien wel toe geleid dat Lize nu een eigen coachingspraktijk (Je bent goud waard, red.) heeft. Daar leert ze anderen om geen weerstand te bieden tegen alles wat er in het leven gebeurt. 

Lize: “Ik heb geleerd om mee te deinen met alles wat er gebeurt en God erbij te roepen. Werelds gezien heb ik misschien veel gemist, als kind, als jongvolwassene, maar als je omdenkt naar de hemel heb je een totaal ander, lichter leven. Toen ik daar op het strand liep, terwijl mijn leven net in duizend stukjes was uiteengevallen, wist ik dat de God in wie mijn moeder zo krachtig geloofde daar was. 

Ik ben niet bang voor andermans levensverhalen en ik raak niet snel meer van streek. Ik ben een evenwichtige persoon geworden, omdat ik erg diep ben gegaan. Dieper dan dit kon voor mij niet, dus ik kan er nu voor anderen zijn.” 

De schaamte voorbij

“Ik hoor het geluid nog van de remmen en de dodelijke klap. Dat laat zich niet in woorden vangen. Soms krimp ik ineen omdat ik het opnieuw dreig te horen. Ik heb geleerd om iedere inkrimping van mijn ziel in het dagelijks leven direct te verbinden met de hemel en God erin te betrekken. Dat is de enige manier om vrij te leven. Daar is leren aangeven en praten in gesprekken aan voorafgegaan. Ik heb geleerd om erover te praten, mijn schaamte voorbij, die er was, al kon ik niets aan het ongeluk doen. Mensen peilen van elkaar misschien onbewust, maar kunnen moeilijk inschatten hoe de ander de dingen heeft meegemaakt. Terwijl we juist zoveel van elkaar kunnen leren. 

Zo heb ik geleerd om te peilen of het veilig genoeg is om mijn heftige verhaal te delen. Het is nodig om zelf genoeg veiligheid ergens te zoeken en te creëren waar het wel kan, totdat je op een punt komt dat ook dat niet meer nodig is. Die vrijheid is kwetsbaar en mooi, maar echt vrij ben ik pas als ik in verbinding met de hemel blijf!”

Beeld: Jeannine Rijsdijk

Lees ook: Daphne was hoogzwanger toen ze een ernstig auto-ongeluk kreeg