Wanneer ben je een échte ‘powervrouw’?

Ik heb het druk, deze week. Ik post het ene na het andere berichtje op Instagram, omdat ik het gezicht ben van een challenge met betrekking tot armoede. Ik vind het leuk om filmpjes op te nemen en doe er soms speciaal andere oorbellen voor in. Ik houd van delen, van het contact dat ontstaat. Maar het is ook intensief. Ik sta voortdurend ‘aan’. Op dag vier word ik met knal­lende hoofdpijn wakker, ik slaap al tijden slecht. Ik twijfel. Dan pak ik toch mijn telefoon en film mezelf, om dit ook eerlijk te laten zien. Geen opsmuk, schele ogen van de pijn ... ik deel het. En hoewel ik graag het voortouw neem in kwetsbaar zijn op social media, valt het me toch best moeilijk deze kant van mezelf te laten zien. Want die kant wordt anno 2019 immers steeds minder getoond.

Een powervrouw is nooit zwak… toch?

Een echte powervrouw is selfmade, succesvol en nooit zwak... toch? In onze prestatiemaatschappij wordt ons continu verteld dat alles haalbaar, mogelijk en te trai­nen is. Wil je een fitter lichaam? Je kunt kiezen uit een personal trainer, een maandschema in de sportschool of een van de vele miljoenen YouTube­-fitnessvideo’s die je naar een strakker lijf helpen. Heb je ergens last van? Dan kun je naar een van de vele coaches die ons land rijk is. Daarmee krijg je nog meer het idee dat elk verlangen, zolang je maar doelen stelt en je missie voor ogen houdt, binnen handbereik ligt. Een meritocratische maatschappij, noemen we dat. Het gaat niet om welke aanleg je hebt, maar om wat je met je aanleg dóét. Falen is niet meer nodig. Als je succesvol bent, is dat fantastisch, want je kunt alles op je eigen conto schrijven. Maar als het allemaal niet zo wil lukken in het leven, dan is dat dus ook je eigen schuld. Dat is wat onze huidige wereld je wil laten geloven.

Ontvangen

Waarschijnlijk weet je dat dit niet zo is. Je beseft dat je het heel vaak nét niet redt. Dat je met regelmaat graag alle ballen die je in de lucht houdt, zou willen laten vallen of ze in de handen van iemand anders zou willen duwen. Of dat je het eigenlijk wel prima redt, maar soms zo graag zou willen dat iemand eens zag dat je je vanbinnen helemaal niet altijd zo krach­tig voelt. Dat iemand ook eens aan jóuw deur staat met een spinazietaart met spekjes. Dat had ik zelf ook graag wat meer gewild, toen ik net bevallen was. Natuurlijk waren mijn beste vriendin­nen er voor me. Maar toen ik voor de derde keer in mijn kraamtijd in het ziekenhuis belandde, heb ik zelf mensen geappt met de vraag of ze wilden komen. Het was geen kwade wil van hun kant, mensen zijn vaak ook (te) bescheiden in de kraamtijd. Maar ik bleek ook zelf erg moeilijk te kunnen ontvangen. Dat werd me weer eens duidelijk toen ik, twee dagen na een keizersnede onder narcose, zelf de omgevallen yoghurt van de ziekenhuisvloer stond de schrapen en de verpleegkundige me daar liefdevol boos op aan­ sprak.

Het is niet fancy om te zeggen dat je het niet redt

Laten we eerlijk zijn: het is niet fancy om te zeggen dat je het niet redt. We willen echt graag powervrouwen zijn. Zo iemand tegen wie anderen opkijken. Een vrouw vol daadkracht die in alle vroegte opstaat, nooit stilzit en iedereen helpt die het nodig heeft. Heb je het door? Ik beschrijf de vrouw uit Spreuken 31. Op lijstjes van powervrouwen prijken standaard Oprah Winfrey, Beyonce en Angela Merkel. Maar ook dichterbij bestaan vrouwen op wie men graag zo’n label plakt. Vrouwen van wie in kerkelijke overleggen gezegd wordt: “Die moet je hebben, zij kan zo goed organiseren. Hoe ze het allemaal doet ...?” Of tegen wie op verjaardagen als eerste gezegd wordt: “Je hebt het druk, he?”

Stilte

Ik heb gemerkt dat het lang niet altijd zo is dat krach­tige vrouwen zelf dit beeld uitstralen, maar dat vrouwen het ook graag bij hen zíen. Als ik mij op het podium kwetsbaar toon, is vaak het eerste wat mensen na afloop zeggen: “Wat krachtig!” Ik was een tijdje terug bij een introductieavond waar allemaal, je zou kunnen zeggen, powervrou­wen aanwezig waren. Succesvol op het eerste gezicht, met drukke banen en nevenfuncties, goed verzorgd uiterlijk, hooggehakt of met een mooie indrukwekkende tas naast hun stoel. Maar toen een van hen vertelde dat zij het afgelopen jaar had leren ‘zijn’, viel er een stilte. Ze legde uit dat ze moest leren dat er ook van haar gehouden werd als ze niets deed ...

Ik haalde mijn identiteit uit de verkeerde dingen

Ook voor mij is dit de afgelopen tijd weer een pro­ces geweest. Ik ging door een jaar vol grote veran­deringen. Ik merkte dat ik verviel in oude patronen die ik heb als ik me niet zo krachtig voel: het gevoel van continu tekortschieten, het meten of ik wel genoeg doe of ben. Ik haalde mijn identiteit dus uit de verkeerde dingen. Naast dat ik tijdens dit soort processen een goede therapeut zoek, heeft het boek Liturgie van het alledaagse me in dit proces mooie eye­openers gegeven. In dit boek schrijft Tish Warren over het moment dat we ontwaken en de dag begint: Of je nu een kind bent of een koning, iedereen zit even in zijn pyjama, met verwarde haren en een slechte adem, niets te doen, zoekt op de tast een weg naar de dag. Algauw zijn we weer gekleed naar onze identiteit: moeders, zakenmensen, studenten, vrienden, burgers. We zullen de dag doorbrengen als een conservatief of een liberaal, rijk of arm, enthousiast of cynisch, vrolijk of serieus. Maar als we wakker worden uit onze slaap, zijn we slechts mensen, oninteressant, kwetsbaar.

Een krachtvrouw weet wie ze is in Hem

Wat een verademing is het dat ook (juist?) God ons zo ziet en liefdevol en vragend naar ons kijkt: “Hoe ben je van plan de dag door te brengen?” Hij geniet ervan als wij de dag beginnen, hoe we die ook beginnen. Juist als we nog niets hebben gedaan.

Ik zou het mooi vinden als we onszelf krachtvrouwen gaan noemen. Een krachtvrouw is een vrouw die weet dat haar eigen zwakheid (hoewel soms een doorn in het oog) door God gebruikt wordt voor prachtige dingen. Die Gods kracht laat zien. Die weet wie ze is in Hem. Die daarom scherpe keuzes durft te maken en gaat voor wat ze wil.

Lees ook: ‘Na al die jaren durf ik eindelijk mezelf te zijn’