Zussenliefde: Het geloof brengt Elbrich en Maaike na 30 jaar weer samen

“Ik was drie jaar oud toen ik naar de kinderarts in Sneek ging vanwege een ruis bij mijn hart”, vertelt Elbrich. “Verder had ik dikke ogen, een dik buikje en was ik vaak ziek. Er werd urine en bloed afgenomen en ik bleek eiwitten te hebben. Direct werd ik opgenomen in het ziekenhuis.” “In die tijd moest ik naar de schoolarts,” vervolgt Maaike. “Toen ze wisten van Elbrich’ situatie en ik urine af moest geven werd ik niet veel later ook opgenomen. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat we het chronische nefrotisch syndroom hebben, een ziekte waarbij je lichaam je nieren afstoot. Hierdoor lag Elbrich de ene periode voor langere tijd in het ziekenhuis en de andere periode ik. Dat wisselde elkaar af. We leefden samen in een huis, maar we hadden niet zoveel met elkaar. De ziekte is altijd een rode draad geweest in ons leven waardoor we elkaar nooit echt als persoon hebben leren kennen.”

‘God, waarom heb ik geen zus?’

“Maaike heeft mij wel altijd onder haar hoede genomen,” aldus Elbrich. “Als je op jonge leeftijd erachter komt dat je anders bent dan je leeftijdsgenoten is dat erg lastig, ook psychisch gezien.” “Zelf wilde ik dan ook graag die zussenrelatie,” haakt Maaike aan. “Ik heb daar als kind veel verdriet om gehad. Ik voelde me alleen. Lijfelijk had ik wel een zus, maar ik wilde een relatie met haar. Ik dacht: God, waarom heb ik geen zus?”

Er was geen plek voor God. Ik ging voor het 'Facebookleven'

“Ik kon haar niet geven wat ze van mij vroeg, omdat ik zelf zo in de knoop zat, ” verklaart Elbrich. “Ik wist niet wie ik was en ik gaf niet om mezelf. Nadat ik op mijn achttiende een nieuwe nier kreeg ging het na een paar jaar wat beter met mij. Ik ben mijn eigen leven gaan opbouwen. Dat leven was zonder Maaike en mijn ouders. Ik wilde niet meer de zieke Elbrich van vroeger zijn en steeds geconfronteerd worden met de ziekte. Ik streefde naar een goede baan, geld en een mooie auto. Maaike verlangde naar familie en gezelligheid, maar ik wilde succes.”

‘Ik wilde de wereld’

Van kleins af aan worden de zussen gelovig opgevoed. Uiteindelijk verdwijnt het geloof voor zowel Elbrich als Maaike na hun tienerjaren naar de achtergrond. “Ik werd gabber en kwam in die cultuur terecht,” vertelt Maaike. “Ik luisterde housemuziek en ging naar feestjes met drugs en dergelijke. Toch wist ik in mijn achterhoofd: dit is niet iets blijvends. Uiteindelijk heb ik het geloof weer opgepakt rond mijn dertigste. Toen heb ik mijn huidige partner leren kennen en hij is gelovig.”

Elbrich: “Binnen mijn leven was er destijds ook geen plek voor God. Ik ging voor het ‘Facebookleven’. Ik wilde geen God, ik wilde de wereld. Het was een leven wat ik niet vol kon houden. In 2012 was ik overwerkt en ben ik vanwege minder functioneren uit dienst getreden. Toen ik drie jaar later huidkanker bleek te hebben en mijn middelvinger geamputeerd moest worden, kon ik niet meer. God drukte mij letterlijk op mijn knieën en zei tegen mij: Ik ben niet de wereld, Ik ben God en nu geef jij de touwtjes uit handen. Vanaf dat moment ben ik weer gaan inzien wie echt belangrijk voor mij zijn. Mijn ouders gingen in die tijd naar een nieuwe gemeente en Maaike en ik zijn met hen meegegaan.”

Gods bedoeling

Maaike: “Ik kan me het moment dat ik hoorde dat Elbrich huidkanker had nog goed herinneren. Ik was in Sneek om boodschappen te doen en stond nog op het parkeerterrein. Ik belde mijn vader om te vragen of er al meer bekend was. Ik hoorde de uitslag en voelde tegelijkertijd de hele wereld om mij heen wegzakken. De telefoon gooide ik neer. Ik werd zo geraakt door intense pijn. In mijn leven heb ik nog nooit zo geschreeuwd zonder dat ik mij er bewust was waar ik eigenlijk stond. Je vraagt je af waarom het nooit ophoudt. Naarmate ik ouder word en terugkijk op zulke momenten valt alles op zijn plek. Nu pas zie ik dat God er altijd is geweest en alles een bedoeling heeft.”

We doen nu dingen als gezin die we eigenlijk dertig jaar geleden hadden moeten doen

“We kunnen ons verdriet van al die jaren kwijt bij God,” gaat Elbrich verder. “Het heeft ons gemaakt wie we zijn en het voelt alsof het uiteindelijk zo heeft moeten lopen. We accepteren de ander en zijn meer open naar elkaar. God laat ons de smalle weg bewandelen en niet de brede weg.”

Dopen

In 2016 laten de zussen zich dopen. “Ik liep al langer rond met de gedachte om me te laten dopen,” bekent Maaike. “Ik zat maar te wachten op een teken van God. Op een dag waren we in de kerk en zei Elbrich: ‘Ik heb jullie wat te vertellen: ik ga me laten dopen.’ Toen ik haar vertelde hoe ik daarmee zat, zei ze: ‘Waar wacht je nog op?’ Ze had gelijk, waar wachtte ik nog op? In de gesprekken met de voorganger voorafgaand aan de doopdienst hebben Elbrich en ik een andere kwetsbare kant van elkaar leren kennen.

Dan de doopdienst; daar stonden we als twee zenuwachtige meisjes voorin de kerk. Het was heel bijzonder om met haar in het doopvont te mogen staan en letterlijk ons oude leven achter ons te laten. Mooi om samen met haar en met God een nieuwe relatie op te bouwen.”

Eindelijk een gezin

“Dat het tussen ons is goed gekomen heeft rust gebracht binnen ons gezin,” vertelt Elbrich. “Zo hebben we vorig jaar voor het eerst sinds jaren weer samen oud en nieuw gevierd. Door de ontzettende mist die er dat jaar hing zijn we zelfs blijven slapen, we waren opgescheept met elkaar. Het gevoel als familie dat we de ochtend erna hebben ervaren was heel bijzonder. Kleine simpele dingen hebben voor ons zo’n grote betekenis. We doen nu dingen als gezin die we eigenlijk dertig jaar geleden hadden moeten doen. In plaats van daar met weemoed en verdriet op terug te kijken, omarmen we hoe het nu is, zodat we nog meer als gezin kunnen genieten."

Zussenliefde is een portrettenserie waar bijzondere verhalen van zussen voorbij komen.
In de vorige Zussenliefde lees je over Yvonne en Janneke, twee zussen die opvallend veel met elkaar gemeen hebben.

Lees ook: Pauline heeft acht dochters: ‘Het is één grote kakelende bende’