Femke en haar man vochten voor hun huwelijk, maar de verslaving won
‘Mijn vertrouwen in hem groeit weer, maar heel langzaam’
Daar gaat hij, in zijn eigen auto, met al zijn rotzooi, dacht Femke* toen haar man na een jarenlang gevecht tegen zijn verslavingen wegreed. Het was klaar, ze had drie kinderen die ze moest beschermen. “Ik kan nooit meer iemand vertrouwen. Maar mijn vertrouwen op God is groter dan ooit.”
Femke (29) vond haar vriend meteen heel lief, zorgzaam en behulpzaam. Hij was ook heel open over zijn posttraumatische stress-stoornis. Ze dacht dat ze zijn problemen samen wel het hoofd konden bieden: “Ik ben van nature een zorgzaam type en doordat Jan bepaalde dingen heel openhartig vertelde, dacht ik dat dat alles was. Maar het bleek het topje van de ijsberg. Toen onze zoon vier weken oud was, kwam ik erachter dat mijn man kampte met verslavingen.
Ik wil niet dat ons huwelijk stuk gaat
Hij had zijn trauma niet goed verwerkt en dat zocht op deze manier een uitweg. Jan is toen tijdelijk bij zijn ouders gaan wonen en in therapie gegaan en ik dacht: het moet goed komen, want we hebben samen twee kleine kinderen. Ik wil hem weer vertrouwen, ik wil niet dat ons huwelijk stuk gaat. Ik wilde het een tweede kans geven.
Toen Jan terugkwam zei ik: ‘Je moet eerlijk zijn. Als je weer terugvalt, dan wil ik dat weten.’ Ik zocht altijd naar het goede en ik wist wat er in het verleden met hem was gebeurd. Ik wilde hem helpen. Bovendien is scheiden in de kerk en omgeving waarin ik verkeer niet iets wat je zomaar doet. Ik kon het dus best goed volhouden, een aantal jaren. Je kunt, als je in iets wil geloven, een veilige wereld creëren. Ik kreeg weleens een signaal waarvan ik dacht: ik vertrouw het niet en dan ging ik het gesprek aan. Maar hij praatte dat dan altijd goed en manipuleerde mij: ‘Jij moet mij vertrouwen en als je dat niet kunt, dan is dat heb je iets nog niet goed verwerkt en moet je in therapie gaan.’
Micha
Ik geloof nog steeds oprecht dat we kracht van God kregen om samen deze strijd aan te gaan. Dat heb ik in die jaren echt ervaren. We praatten veel over het geloof, we zochten Gods weg hierin en dat bracht ons echt dichterbij God. We beseften dat we zonder God dit niet konden doen. Daarom noemden we onze derde zoon, die we in die tijd kregen, Micha dat ‘wie is als God’ betekent.
Ik zei: je hebt tien minuten om mij duidelijk te maken wat er aan de hand is
Als het moeilijk was, haalde ik veel troost uit de Bijbel en uit muziek. Ik wist: God is bij me. Ik maak een keus die moeilijk, maar wel goed is. Ik kies voor mijn huwelijk en mijn kinderen, ik kies voor vertrouwen. En ik geloof in wonderen. Natuurlijk ben ik ook wanhopig geweest en heb ik geroepen: ‘Waarom moet dit zo zwaar zijn, zo moeilijk?’ Maar ik heb altijd verbondenheid met God gevoeld. Hij was erbij. Ook bij de scheiding die daarna volgde.”
Want het ging fout. Heel erg fout. Nu ruim een jaar geleden. Femke kreeg steeds vaker signalen dat er iets niet klopte. Jans gedrag wekte haar argwaan. Op een avond kreeg ze een appje van de dominee: ‘Kunnen we binnenkort praten?’ Femke wachtte dit niet af, ze wist genoeg en confronteerde haar man met haar achterdocht. “Ik ging naast hem op de bank zitten en zei: ‘Je hebt tien minuten om mij duidelijk te maken wat er aan de hand is.’ Toen bleek dat het weer helemaal mis was en dat Jan meerdere personen bij zijn verslaving had betrokken.
Rotzooi
Ik zei: ‘Nu is mijn vertrouwen zo beschadigd. Ik ben nu bang van je. Je kent jezelf niet, je hebt jezelf niet in de hand en ik ben bang voor onze kinderen.’ Mijn broer is gekomen, Jan heeft zijn spullen gepakt en toen hij wegreed, dacht ik: daar gaat hij. Met al zijn rotzooi in zijn auto. Het is nu klaar.
Ik dacht ook: ik kan nooit meer iemand vertrouwen. Dat is rigoureus ja, maar als je dit meegemaakt hebt… Met je partner, waar je mee leeft en alles mee deelt… Degene die ik het meest zou moeten kunnen vertrouwen, de vader van mijn kinderen, kon ik dus niet vertrouwen. Ik ben me ervan bewust geworden dat je wel kunt denken dat iets veilig is, maar dat dat totaal niet zo hoeft te zijn. Nee, een mens kan zichzelf en een ander nooit helemaal doorgronden en daarom is voor mij niets meer vanzelfsprekend. Ik heb gelukkig wel vriendinnen die ik vertrouw, maar er is bij mij toch iets kapotgegaan. Ik houd nu overal rekening mee. Dan denk ik: ja, maar wat als de ander het toch niet zo bedoelt? Dat zit ‘m ook vooral in het feit dat mijn man het zo goed kon verbergen. Dat hij zo overtuigend kon zijn, zo kon manipuleren. Dat een mens dat zo goed kan, dat is eng!”
Na die fatale avond werd Femke goed opgevangen door haar ouders, broers en zussen en vriendinnen. Jan is meteen weer in therapie gegaan en gaat nu door een diep dal. Femke heeft zich gedurende het hele proces van scheiding heel rustig gevoeld: “Er kwam een kracht in mij. Ik wist: ik heb drie kinderen en ik voed ze alleen op.
Ik dacht: ik moet mijn kinderen beschermen
Ik heb nu zelf de touwtjes in handen en ik kan zelf beslissingen nemen. Ik bad: ‘Heer, u gaf Salomo wijsheid voor een heel koninkrijk, mag ik wijsheid ontvangen voor het opvoeden van mijn drie jongens? Zorg dat ik ze bij U mag houden, dat ik ze Uw liefde kan laten zien.’ Dat gebed wordt nog altijd verhoord. Ik krijg de kracht en de woorden en vooral veel rust. God zorgt voor mij, dat ervaar ik iedere dag.”
Als een leeuwin
Met veel pijn en moeite kwam het tot een omgangsregeling met de vader van Femkes kinderen: “De eerste weken was er helemaal geen contact. Jan wou zijn kinderen zien maar ik wilde dat per se niet. Nee! Het zijn mijn kinderen! Ik moet ze beschermen! dacht ik dan. Een vriendin zei: ‘Je vecht als een leeuwin voor ze’ en dat was ook zo. Nu hebben we afgesproken dat Jan onze kinderen elke zaterdag ziet bij zijn ouders thuis. Ik vond dat in het begin echt verschrikkelijk. Ik moest ze bij hem achterlaten en ik had geen keus. Nu weet ik: als ouders kun je je kinderen uiteindelijk nergens tegen beschermen, alleen God gaat met hen mee. Ik moet vertrouwen op Zijn bescherming.
Het is een heel proces. Het vertrouwen in Jan groeit wel, maar heel langzaam. Ik praat ook veel met hem. Dan zeg ik: ‘Je moet open zijn, anders ga ik je wantrouwen!’ Dan por ik flink en dan vertelt hij waar hij mee bezig is en wat hij voelt. Ik wil blijven bouwen aan vertrouwen in hem, want de kinderen moeten een vader in hun leven hebben. Hij is ook echt een leuke vader, de kinderen hebben het heel leuk met hem. Ik hoop uiteindelijk ook dat hij de kinderen zelf vertelt wat er gebeurd is en waarom we gescheiden zijn. Ik hoop dat ik dat niet hoef te doen.
Jezus weet waar ik doorheen ga. Dat troost mij.
Vertrouwen in God heeft Femke altijd gehouden, boos op Hem is ze niet geweest. “Ik heb weleens gezegd: ‘God ik stop ermee. Ik wil dit niet meer’, maar ik bleef me bewust van zijn zorg voor mij. Op een zondag preekte de dominee over de opwekking van de jongen in Naïn. Daar staat dat Jezus ‘met ontferming bewogen’ was en dat Hij zei: ‘Ween niet!’. Dat raakte mij zo! Jezus is dus begaan met ons, met mij. Dat vind ik onbeschrijflijk, daar haal ik heel veel troost uit. Hij weet waar je doorheen gaat. Mensen snappen niet waar je in zit, maar Jezus wel, dat is voor mij heel belangrijk. Het is dan nog niet makkelijk hoor, maar Hij zorgt. Het vertrouwen in Hem is krachtiger dan ooit, juist omdat ik op mensen niet meer kan vertrouwen.”
* Femke is niet de echte naam van de geïnterviewde
