‘Toen ik pleegmoeder werd, kon mijn mamahart eindelijk kloppen’

“Mijn verlangen om moeder te worden heb ik eigenlijk altijd al gehad. Op de basisschool schreef ik in elk vriendenboekje dat ik later ‘moeder en gelukkig’ wilde worden. Die combinatie was voor mij vanzelfsprekend. Ik ben er ook altijd vanuit gegaan dat ik een man zou vinden en kinderen ging krijgen. Toen kwam ik erachter dat dat lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is.”

Zorgen

“Ik heb in mijn jeugd wel een paar keer verkering gehad, maar dat liep telkens op niets uit. Op een gegeven moment bereikte ik de leeftijd waarin mensen om me heen relaties en kinderen begonnen te krijgen. In het begin dacht ik dat het bij mij allemaal gewoon wat later op zijn pootjes terecht zou komen. Toen ik de dertig gepasseerd was, begon ik me toch wel zorgen te maken.”

Onvervuld verlangen

“De pijn van het niet-moeder zijn uitte zich in veel alledaagse dingen. Ongesteld worden vond ik maar nutteloos: ik had immers toch niets aan mijn vruchtbaarheid zonder partner. Ook was ik een hele leuke oppas voor kinderen uit mijn netwerk, maar mijn diepste verlangen bleef onvervuld. Ik heb God gesmeekt om dan tenminste dat diepe verlangen, dat niet vervuld kon worden, bij me weg te nemen. Maar dat gebeurde niet. Ik omschrijf mezelf als iemand met een ‘mamahart’. De drang om echt moeder te kunnen zijn gaat veel dieper dan alleen een kinderwens.”

Alleenstaand en pleegmoeder

“Toen ik een keer met een vriendin op een camping stond, kwam ik in contact met een vrouw die ook alleen was, maar wel pleegkinderen had. Tot die tijd dacht ik altijd dat het niet mogelijk was om de pleegzorg in te gaan zonder partner. Er gingen ineens allemaal figuurlijke deurtjes voor me open. Ik kwam erachter dat er voor eventuele financiële barrières rondom pleegmoederschap ook een oplossing was. Daarnaast ontdekte ik dat pleegzorgorganisaties heel veel energie steken in een goede matching: er was alle ruimte om te onderzoeken en aan te geven wat ik zag zitten en wat niet. Ik besloot me aan te melden als pleegmoeder.”

Twee weken nadat ik aangaf dat ik opnieuw voor een kindje wilde zorgen, ging de telefoon

“Ik heb anderhalf jaar gewacht voordat er een kindje bij mij in huis kwam. Het moment waarop ze kwam, was erg onverwacht. Mijn huis was nog helemaal niet ingericht op kinderen. In een week tijd heb ik gelukkig van mensen om me heen allemaal babyspullen kunnen lenen. Het meisje is ruim een jaar bij me geweest. Daarna kon ze bij haar opa en oma gaan wonen. Ik vond het erg zwaar om ineens weer in een leeg huis te zitten en ging een rouwproces in. Toch besloot ik dat ik verder wilde als pleegmoeder. Ik gaf wel aan dat ik de volgende keer voor een kindje wilde zorgen waarvan verwacht werd dat het voor lange tijd bij me kon blijven. Twee weken nadat ik dat aangaf, ging de telefoon. Ik mocht gaan zorgen voor een meisje dat uit huis geplaatst werd."

Dubbel gevoel

“Het wachten op een pleegkind is heel dubbel. Je kijkt ernaar uit dat je een kindje in huis krijgt, maar zo’n kindje wordt niet zomaar van de ouders gescheiden. Er gaat veel leed aan vooraf. Het meisje dat ik nu onder mijn hoede heb, heeft een flinke rugzak. Gelukkig voelt ze zich nu veel veiliger dan toen ze net bij mij woonde.”

Alternatieve route

“Het pleegouderschap brengt veel onzekerheden met zich mee. Het blijft altijd spannend wie het gezag over het kind mag hebben. Daardoor weet ik niet goed wat ik in de toekomst kan verwachten. Ik vind het heel mooi dat ik voor een kindje van iemand anders mag zorgen en het veilig en liefdevol mag laten opgroeien, maar het voelt voor mij wel als een plan B. Dat ik nu pleegmoeder ben, neemt het gemis van een eigen kindje niet weg, maar ik ervaar wel enorm veel dankbaarheid dat God me deze alternatieve route biedt om mijn mamahart te laten kloppen. Veel mensen zijn zich er niet van bewust dat iemand zonder partner ook kan lijden aan ongewenste kinderloosheid, wat veel pijn en verdriet met zich meebrengt. Andere vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten als ik, zou ik op het hart willen drukken om onderzoek te doen naar wat er allemaal mogelijk is in de pleegzorg. Dat is meer dan je denkt!”

Lees ook: Joke (51) is moeder van 6 pleegkinderen

Sandra is 40+ en single: 'Ik trok het soms even niet als een van mijn zussen zwanger was'