Hanneke is zendelinge in Peru en leerde alle controle los te laten

Op haar twaalfde leest Hanneke in het EO magazine de Visie een artikel over een zendelinge in Thailand. “Zij hielp jonge vrouwen die te maken hadden met geweld en misbruik”, vertelt Hanneke (35). “Vanaf dat moment wist ik: ik wil ook werken met meiden die dit hebben meegemaakt. Ze zijn kapot gemaakt, maar in God kunnen ze herstel vinden.”

Zending

Tijdens haar tienertijd raakt Hanneke op een afstand van God, maar als ze eenmaal gaat studeren komt het verlangen weer terug om de zending in te gaan. “Ik reisde naar Thailand en ontdekte dat ik het nog steeds wilde, maar niet zonder maatje.” 

''Kort daarna leert ze Mark kennen op de studentenvereniging. Ook hij blijkt de zending in te willen. “We werden vrienden en kregen verkering; anderhalf jaar later trouwden we. Samen gingen we op zoek naar onze gezamenlijke roeping. De vraag was niet ‘of’, maar ‘wanneer’. Na een aantal jaar waarin Mark werkte als staflid voor Navigators Utrecht en ik als psychologe, voelden we dat het tijd was. We namen drie maanden heel bewust de tijd om te bidden, met raadgevers te praten en stille tijd te houden.”

Sprong in het diepe

In die maanden komt bij Mark heel sterk Peru naar voren. “Daar waren we sceptisch over: we hadden ons altijd gefocust op moslimlanden of Azië. Wij vroegen God om dit beeld te bevestigen – en tot onze verbazing gebeurde dat. We maakten een ‘verkenningsreis’ naar Peru en ontdekten dat wat wij wilden – mensen helpen hun identiteit in Jezus te vinden en innerlijke genezing te ontvangen – keihard nodig was in Peru. We ervoeren dus duidelijk bevestiging dat dit het land was waar we moesten zijn. 

Ik merkte dat God ons in Lima wilde hebben. Een grote stad met veel verkeer, vervuiling en harde mensen. Dat vond ik wel moeilijk. We waren ook in het noorden geweest, in een stad in de bergen met frisse lucht en lekker weer; daar zag ik mezelf eerder wonen. Maar we moesten over deze persoonlijke bezwaren heenstappen. Ik wilde verliefd worden, maar uiteindelijk werd dat liefde. Er kwam een bepaalde rust.” 
 

Ik vond het heel moeilijk om vrienden en familie achter te laten

“Toen het puntje bij paaltje kwam, vond ik het best lastig om het in Nederland allemaal los te moeten laten. Veel vriendinnen waren bezig met huizen kopen, kinderen krijgen en carrière maken. Het voelde als een sprong in het diepe, zonder te weten hoe het zou aflopen. Daarnaast vond ik het ook heel moeilijk om vrienden en familie achter te moeten laten.”

Open armen

In 2012 vertrekken Mark en Hanneke naar Lima, waar ze zich focussen op het bouwen van lange termijn-relaties met de mensen om hen heen. “Op deze manier proberen we hen te laten zien wat het betekent om Jezus te volgen. Om je leven helemaal te geven aan Hem, de persoonlijke God die een persoonlijke relatie met ons wil.” Ze doen studentenwerk, en daarbij gaat Hanneke werken bij Brazos Abiertos, dat ‘Open Armen’ betekent. “Dat is een project in de sloppenwijk, gericht op tieners.

Veel van deze tieners komen uit gebroken gezinssituaties. Wij helpen hen met huiswerk, sporten samen en vertellen ze over God. Na drie jaar Brazos Abiertos kreeg ik het verlangen om meer een-op-een te gaan werken, omdat meiden uit echt moeilijke situaties meer persoonlijke aandacht nodig hebben.”

Meiden met potentie

Uiteindelijk kan Hanneke gaan werken bij een kindertehuis. “Onze focus met die meiden – vanaf veertien jaar – is om hen een sterke identiteit in Jezus te laten vinden. Veel hebben extreem geweld meegemaakt, en vaak ook misbruik; wij vertellen ze dat ze ontzettend veel potentie hebben omdat Gods kracht door hen heen werkt.

We laten ze weer dromen: wat zouden ze willen doen in hun leven? En een stukje discipelschap: wat betekent het om Jezus te volgen? Het eerste jaar moesten we echt vertrouwen opbouwen, nu beginnen ze zich steeds meer te openen.”

“Van het tehuis tot studenten en volwassen vrouwen; God brengt me vanuit alle kanten meiden en vrouwen die genezing willen ontvangen in hun pijn. Tijdens een Bijbelstudie merkten we dat een studente veel verbaal geweld meemaakt en verwaarloosd wordt. We zijn samen met haar gaan bidden voor innerlijke genezing. Ze heeft nu al zoveel meer rust.

Ze vertelde dat ze vanaf haar tiende seksueel misbruikt was door twee neven

Een meisje bij Brazos Abiertos was twaalf toen ze voor het eerst bij ons kwam. Ze was heel stil en verstarde toen we haar een knuffel wilden geven. Na een jaar vertelde ze dat ze vanaf haar tiende seksueel misbruikt was door twee neven. Nu, vier jaar later, is ze helemaal opgebloeid. Ze lacht meer en heeft vriendinnen. Dat heeft ze aan God te danken, weet ze. Zo bemoedigend!” 

Moeilijke zwangerschap

Inmiddels is het zesenhalf jaar geleden dat Mark en Hanneke naar Peru verhuisden, maar kort daarna leek het avontuur niet door te gaan. Toen ze naar Zuid-Amerika vertrokken was Hanneke zwanger. “We vertrokken na de 20 weken-echo, alles leek in orde. Maar bij 32 weken ontdekten ze dat ons kindje een hernia diafragmatica had, een aandoening waardoor zijn maagje, darmen en lever op de plaats van z’n longen kwamen te liggen.

In Peru zou hij meteen overlijden na de geboorte. Er restte ons geen andere keus dan terug te gaan naar Nederland. We moesten weer alle controle loslaten: over onze zoon, onze roeping en onze droom.”

God zei tegen ons: ‘Wees moedig, op Mijn tijd ga ik het weer teruggeven'

“De eerste tijd na de geboorte was heel intensief. Ruben had veel medische zorg nodig. Hij moest aan de beademing en had een sonde. Toen hij uit de gevarenzone was, kwam er veel los. De toekomst was onzeker. Ruben was nog niet fit genoeg om naar Peru te gaan, maar in Nederland hadden we geen baan en geen huis. Dat gaf veel spanning en onzekerheid.

Maar God zei tegen ons: ‘Wees moedig, op Mijn tijd ga ik het weer teruggeven’. We zijn toen zes maanden in Madrid geweest om aan ons Spaans te werken. Daar kwamen we ‘toevallig’ in een Peruaanse community terecht: onze kerk, onze vrienden en zelfs de lerares Spaans waren Peruaans. God gaf het weer terug, op een manier die we niet hadden verwacht. Toen Ruben anderhalf was, was hij sterk genoeg om naar Peru te gaan. Inmiddels is hij zes en het gaat gelukkig erg goed. We hebben ook nog een dochtertje, Jedidja van twee.”

God geeft herstel

Door alles heen voelen Hanneke en Mark God dichtbij. “Toen ik tiener was, overleed een van mijn beste vriendinnen. Dat was echt een trauma, dat ik verdoofde met alcohol en uitgaan. Ik kon het niet rijmen met een liefdevolle God. Maar tot dat moment was mijn leven heel zorgeloos geweest. Ik had weinig geleerd over hoe persoonlijk God is, en dat Hij zoveel geeft om het lijden.

Hij huilt met ons mee en heeft Jezus gestuurd om ons te redden. Dat is een compleet ander uitgangspunt. God geeft hoop en herstel, ook nu al. In mijn eigen leven zie ik dat terug als een rode lijn, en dat wil ik uitdragen naar de meiden.”

Er gebeuren dingen die ik echt niet snap

“Ik heb in mijn leven zo vaak dingen moeten loslaten: dromen en plannen waarvan ik dacht ze van God waren. Mijn neiging was om vraagtekens te zetten bij God: waar bent U mee bezig? Als ik nu terugkijk, zie ik hoe Hij het alsnog heeft gebruikt op een bijzondere manier. Er gebeuren dingen die ik echt niet snap, die pijn kunnen doen. Maar uiteindelijk gebruikt Hij het ten goede, om Zijn weg met mij te gaan. ‘Houd je vast aan Mijn Waarheid, vertrouw dat Ik je leven in Mijn hand heb. Ik ga het je geven op Mijn tijd’.”

Lees ook: Wereldvrouwen: Willienke verleent postnatale zorg in Niger

Ben je benieuwd hoe het nu met Hanneke gaat? Je kunt je opgeven voor haar nieuwbrief via: markenhannekeliefhebber@gmail.com en haar volgen via hun Instagram-account.