Mirjam kon nauwelijks lopen door het Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS)

Mirjam: “In 2017 ging ik naar een korfbaltoernooi. Terwijl ik op het parkeerterrein naar een kennis stond te gebaren dat ik een lege parkeerplaats had gevonden, parkeerde iemand anders op de plek die ik probeerde vrij te houden. Het ging allemaal zo snel dat ik geen tijd meer had om aan de kant te springen. De auto reed over mijn voet heen.

Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS)

In de eerste instantie dacht ik dat ik er nog goed vanaf was gekomen, maar al snel begon mijn voet op te zwellen en deed hij enorm pijn. Mijn man bracht me naar de huisartsenpost, die me doorverwees naar het ziekenhuis. Daar werd mijn voet preventief ingegipst. Na tien dagen mocht ik mijn voet voorzichtig proberen te belasten, maar ik had zoveel pijn dat ik uiteindelijk een orthopeed raadpleegde. Hij maakte een MRI-scan en gipste mijn voet opnieuw in. Ik moest twee maanden rust nemen, maar in die periode begon mijn voet zo op te zwellen dat het gips begon te knellen. Mijn voet werd ijskoud. Toen ik me opnieuw meldde bij de dokter, stelde die het Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS) vast. Opnieuw werd me verteld dat ik rust moest houden en vooral veel geduld moest hebben.

Niet lang daarna kreeg ik trombose. De huisarts adviseerde mij om te gaan revalideren. Gelukkig kon ik binnen een week in het revalidatiecentrum terecht, want ik had zóveel pijn. Enkele maanden later kreeg ik echter te horen dat ik zeer waarschijnlijk met een kruk en aangepaste schoenen door het leven zou moeten gaan, want in het centrum konden ze niks meer voor mij doen.”

‘Ik vond het vreselijk om op mijn 43e als een bejaarde door het leven te moeten’

“Mijn wereld stond op zijn kop. Ik vond het een vreselijk idee om op mijn 43e als een bejaarde door het leven te moeten gaan. Helaas had ik geen keuze. Om nog enigszins mobiel te zijn, maakte ik maandenlang gebruik van een rolstoel, krukken en aangepaste schoenen.

Ik had nog nooit van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen gehoord, maar om een onverklaarbare reden kwam die naam steeds in mijn gedachten naar boven. De enige verklaring die ik hiervoor heb, is dat God mijn aandacht op deze kliniek vestigde. Ik besloot om mijn gevoel te volgen en daar om een second opinion te vragen. Na een paar maanden kon ik aan mijn behandeling beginnen. Wat er vervolgens gebeurde, zie ik als een wonder van God. Waar geen arts mij kon helpen, sloeg de behandeling in de Sint Maartenskliniek wél aan. Na een zeer intensieve behandelperiode kan ik weer lopen! Het zal niet meer worden wat het was en de pijn zal ook nooit volledig weggaan, maar dankzij God konden de rolstoel, krukken en orthopedische schoenen de deur uit.”

‘Ik zie het als een wonder van God dat ik weer kan lopen!’

“Ik was vóór mijn ongeluk een echte Martha. Altijd in de weer voor mijn gezin en voor mensen die mijn hulp konden gebruiken. Tijdens mijn revalidatieperiode was ik echter afhankelijk van de hulp van anderen. Ik heb diverse malen tot God geroepen en gevraagd waarom mij dit overkwam. Niet dat ik boos of opstandig was, maar ik had veel vragen. Ik begreep God niet en probeerde te ontdekken wat Hij mij hiermee wilde leren.

Henk Binnendijk

Tot ik op een dag het interview van Minella met Henk Binnendijk las. In dat interview vertelde Henk Binnendijk dat hij er ook ontzettend veel moeite mee had dat er een periode in zijn leven was dat niet alles zo liep zoals hij dat graag wilde. Hij sprak de volgende wijze woorden: ‘God zoekt niet naar mensen die het kunnen, maar naar mensen die het níet kunnen. Hij maakt ons niet elke dag een beetje sterker, maar elke dag een beetje zwakker. God zoekt geen werkers, maar mensen die het eerste gebod houden: Hem liefhebben met heel je hart. Het tweede gebod is het liefhebben van je naaste. Veel christenen draaien het om; die worden heel actief voor hun naasten, maar vergeten tijd met God door te brengen.’

Toen ik dat las was het net alsof de bliksem insloeg. Ik riep mijn man en zei: ‘Dit is het antwoord op al mijn vragen!’ God maakte mij duidelijk dat ik niet langer een Martha hoefde te zijn, maar dat het tijd was om een Maria te worden. Ik mocht rust nemen en aan Zijn voeten zitten voor onderwijs. Sindsdien kan ik rust nemen voor mijn stille tijd met God. Ik heb zoveel mogen leren en God zo dichtbij mogen ervaren. Nu weet ik dat God alle dingen laat meewerken ten goede. Als ik besef wat mijn ongeluk mij heeft gebracht, kan ik alleen maar dankbaar zijn.”

‘Ik wil meedoen aan de IJM MudRaise 2020’

“Ik werk op de Christelijke Hogeschool in Ede. Tijdens een diplomering kwam een oud-student vertellen over zijn werkzaamheden voor International Justice Mission . Ik werd zo geraakt door het feit dat er veertig miljoen mensen in slavernij moeten leven, dat mijn man en ik meteen donateur van IJM zijn geworden. Twee maanden geleden las ik in de nieuwsbrief van IJM een oproep om aan de IJM MudRaise 2020 mee te doen. Toen ik die oproep las, maakte mijn hart een sprongetje. Meteen zei ik: Hier ga ik aan meedoen! Ik wil hiermee vieren dat ik van ver ben gekomen, maar dat God ervoor gezorgd heeft dat ik weer kan lopen. Dt is een afsluiting van een moeilijke periode in mijn leven, als een uiting van dankbaarheid naar God toe en als een mogelijkheid om iets te kunnen betekenen voor mensen die in slavernij moeten leven.”

Wil jij net als Mirjam meedoen aan de Mudraise voor IJM, om bij te dragen aan de strijd tegen kindslavernij in Ghana? Meld je dan aan! De Mudraise vindt plaats op 27 juni. Klik hier voor meer informatie.

Mirjam zoekt nog sponsoren voor de MudRace: https://mudraise.nl/mudraise2020/mirjamhartmann

Verder lezen: Trends in 2020: wat is jouw missie?