Column Mama Mirjam (12): Gebaren is een taal

Dat ga ik dus echt niet doen!

‘Kom’, een wenkend gebaar met de hand.
‘We gaan lekker’, met de hand naast de wang.
‘Een broodje’, met de hand dwars op de andere hand heen en weer bewegen.
‘Eten’, met de hand naar de mond gaan.

Nee, ik ga echt niet elk woord gebaren. Zo overdreven. Dat past helemaal niet bij mij. Dat ga ik echt niet doen! Liv komt maar lekker een broodje eten zónder gebarentaal!

Dat dacht ik… totdat ik zag dat het werkte!

Langzamerhand werd gebarentaal onze manier van communiceren

Al eerder schreef ik over gebarentaal, maar het triggert mensen. Daarom nog een column over gebarentaal.

Ik vond het idee belachelijk en ging het niet doen. Ging het vervolgens toch een beetje doen en zag dat het werkte! Ik volgde een cursus, waar het hele gezin deelgenoot van werd, werd steeds enthousiaster en langzamerhand werd gebarentaal onze manier van communiceren met Livia. Nu houd ik ervan en geniet ik van wat het ons geeft. Gebarentaal is geen gek gezwaai met je handen, geen overdreven gedoe. Het is een taal. En je kind tweetalig opvoeden is hartstikke hip!

Livia’s taaltje is inmiddels een mix van gebaren, klanken én steeds meer woordjes. We praten over de dieren van de boerderij, waarbij ze het ene dier verklankt met een geluid en het volgende laat zien in een gebaar. Op de fiets hoor ik haar hoge stemmetje ‘mama’ roepen, om vervolgens te zien hoe ze met haar handjes het gebaar voor vogel maakt. Als we de supermarkt in lopen, maakt ze een vuistje met haar linkerhand en tikt ze er met een vinger op. Krentenbol. Die krijgt ze altijd van de mevrouw bij de broodafdeling. Ze beweegt haar handje naast haar wang. ‘Lekkaa’. Zo hebben we contact, voeren we kleine gesprekjes.

Zien dat het werkt geeft precies de stimulans die nodig is om ermee door te blijven gaan. Regelmatig grijp ik naar de gebarenapp om een nieuw gebaar te leren.

Inclusie is door God bedacht

Gebaren is het tweede praten. En steeds meer veranker ik het in mijn alledaagse dingen. Zo vroeg ik me pas af waarom ik niet bid in gebarentaal. Dan kan Liv het beter begrijpen en krijgt ze de kans om mee te doen. Nu sluiten we de dag af met een gebedje in gebarentaal. Steeds vaker maakt ze een zinnetje af met het juiste gebaar. Het raakt me, om zo samen te praten en te gebaren tot onze God. Want de Geest van God spreekt alle talen, ook gebarentaal. Juist gebarentaal! Want inclusie is door God bedacht, Jezus was er het grote Voorbeeld van. Iedereen mocht erbij horen, iedereen deed mee, ieder in zijn eigen taal.

Op de foto maakt Livia het gebaar voor haan.

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.